maandag 15 december 2008

Green New Deal : yes, please

Green New Deal : yes, please
Of wie is er tegen een slimme groene toekomst?

Lorin Parys wil geen heruitgave van de New Deal. Zo stelde hij in een bijdrage in deze krant op 4/12. Want de eerste New Deal van Franklin Delano Roosevelt zou de grote depressie alleen maar verdiept hebben.

Daarmee gaat de voorzitter van Flander DC wel erg kort door de bocht. Historici zullen er op wijzen dat de eerste contacten tussen Roosevelt en Keynes eerder moeizaam verliepen, dat de nieuwe economische inzinking in de herfst van 1937 allicht te wijten was aan een voortijdige poging van de Amerikaanse regering om overheidsuitgaven te schrappen en het budget terug in evenwicht te krijgen. Pas in het voorjaar van 1938 koos de president voor een 100% keynesiaanse aanpak en lanceerde hij een extra uitgavenprogramma van 5 miljard dollar. Roosevelt legde zijn programma uit tijdens een interview bij de open haard waarin hij uitlegde dat het aan de overheid was om "een economisch herstel te forceren" door "toevoegingen te doen aan de koopkracht van de natie". Waarmee bij de basis legde voor de keynesiaanse economie die tijdens de oorlog (noodgedwongen), maar ook jaren daarna toonaangevend was en uiteiçndelijk leidde tot de welvaart van de “golden sixties’.

Maar dat is geschiedenis en recepten die werkten in de jaren ’30, werken daarom vandaag niet meer. De geschiedenis herhaalt zich nooit zo maar.
Als velen vandaag de term New Deal of beter nog de Global Green New Deal gebruiken, is het dan ook vooral als een beeld, als een symbool voor problemen van vandaag, niet van gisteren. Daarbij staat de ‘triple crunch’ centraal zoals eerst geformuleerd door de New Economic Foundation en inmiddels overgenomen door VN-secretaris Ban Ki-Moon : het samengaan van drie crisissen : de financiële crisis, de klimaat- en energiecrisis en ten slotte de voedselcrisis. Door te erkennen dat deze problemen samenhangen, geeft men meteen ook aan dat enkel een integrale oplossing mogelijk is. Het domste dat men nu kan doen bijvoorbeeld is de aanpak van het klimaatprobleem op de lange baan schuiven en alleen de financiële perikelen trachten te bezweren. Juist door te investeren in een groene economie kunnen we ons redden uit de recessie. De UNEP (het milieuprogramma van de VN) rekende voor dat er miljoenen groene jobs kunnen gecreëerd worden als men radicaal durft te kiezen voor een “low carbon economy”. Tijdens zijn verkiezingscampagne beloofde Barack Obama vijf miljoen groene jobs. Daarmee speelde hij in op de succesvolle ‘Green for All’ - actie die al liep in de VS sinds de goedkeuring van de Green Jobs Act in 2007. Een nieuwe groene aanpak van problemen vandaag, die hoogstens van verre gelijkenissen vertoont met het anticyclisch beleid van weleer.

Lorin Parys stelt dat de grote depressie van de jaren ’30 pas bezworen werd door het opgang komen van een hele oorlogseconomie in de jaren ’40. Dat is een open deur intrappen. Keynes zou niet anders beweerd hebben. Eind 1939 schreef Keynes het manifest “How to Pay for the War”, dat werd uitgewerkt tot het Keynes Plan voor de Britse oorlogseconomie.
Uiteraard hopen we dat de huidige crisissen op een vredelievende wijze kunnen bezworen worden. Maar het beeld van een oorlogseconomie beklijft.

Lester Brown van het vermaarde World Watch Institute maakte de voorbije jaren furore met zijn pleidooi voor een ‘war time mobilisation’ om de klimaat- en grondstoffencrisis af te wenden (zie o.m. : Plan B 3.0: Mobilizing to Save Civilization). In de jaren ’40 werd bewezen eerst in Engeland, nadien in de VS dat – als er echt een “sense of urgency” is – een hele economie in record tijd kan omgevormd worden tot een nieuw soort economie die de wereldwijde problemen efficiënt kan aanpakken. Maar een mooier en vredelievender beeld is wellicht dat van het naoorlogse Marshall-plan voor de heropbouw van Europa. Ook daar werd bewezen dat bergen kunnen verzet worden als alle neuzen in dezelfde richting wijzen. Of nog : het naoorlogse sociaal pact in eigen land dat de basis legde voor onze sociale zekerheid en welvaart.

Gezien de ernst van de crisissen waar we voor staan, is een nieuw maatschappelijk pact, een nieuwe DEAL nodig. Er is nood aan een overeenkomst met zoveel mogelijk partners : werkgevers en vakbonden, milieu- en consumentenbewegingen en het hele middenveld en alle overheden in ons land, in Europa, internationaal. Om de overgang te maken van een onduurzaam economische groeimodel naar een ecologische economie. Om armoede en voedselonzekerheid systematisch aan te pakken en om de financiële sector structureel te hervormen (om te komen tot een “nieuwe Bretton Woods” , nog zo’n historisch beladen begrip…).

Door te spreken van een NEW deal geven we aan dat we niet willen voortsukkelen op platgetreden paden, maar dat we nu een grote sprong vooruit willen maken en kiezen voor diepgaande verandering (‘Change’ in het nieuwe jargon). We willen een maatschappelijk project dat mensen begeestert en terug hoop geeft. Zoals het project van Roosevelt deed.

En we willen een GROENE New Deal. De aanpak van het klimaatprobleem en de overgang naar een ecologische economie maken de kern uit van de Deal. Dat betekent dat we voor het economisch herstel kiezen voor duurzame projecten die de wereld van morgen bouwen. De kracht van onze verbeelding wordt de motor van deze veranderingen.

Dat alles zou de godfather van de creativiteit in Vlaanderen, Lorin Parys toch hevig moeten aanspreken? Innovatie, ecologische innovatie, groene verbeeldingskracht. Of om het te zeggen met de woorden van Alex Steffen van de internetactiegroep Worldchanging, gevierd spreker op het Creativity World Forum dat Lorin Parys zopas organiseerde : “We hebben de keuze tussen twee toekomsten : één ondenkbaar en de ander onverbeeldbaar. Ik wil wegen zoeken om een toekomst te scheppen die duurzaam, dynamisch, welvarend en eerlijk is, een toekomst die slim en groen is…” Dat is nu juist de bedoeling van een Green New Deal.

zaterdag 14 juni 2008

De BAM stort zich nu ook op de Fruithoflaan



De BAM (Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel) gaat zich ook bezig houden met de Fruithoflaan in Berchem. Dat werd bevestigd op de districtsraad van Berchem nu donderdag. De BAM is immers niet allen verantwoordelijk voor de aanleg van de Oosterweelverbinding of de verlenging van tramlijnen. Ze verwaardigen zich ook om enkele fietsroutes aan te leggen. In Berchem zou het gaan om de fietsroute Fruithoflaan-Ringlaan, de route langs de Saffierstraat (langs de spoorlijn naar Lier) en de route Posthoflei - Roderveltlaan.
De aanleg van een nieuw fietspad op de Fruithoflaan staat geprogrammeerd tegen 2011.

Dat is goed nieuws en slecht nieuws. Het goede neiuws is dat er een fietspad komt. De Fruithoflaan is al lang een ontbrekende schakel in het fietsroutenetwerk. Het slechte nieuws is dat de BAM dit gaat behartigen. De BAM heeft een kwalijke reputatie verworven in het uitstellen van allerlei werken : alles moet wijken voor de Lange Wapperbrug. En die wordt altijd maar duurder en er komt steeds meer protest tegen.
De BAM maakt ook dikwijls fouten op het vlak van communicatie, laat staan in het verlenen van inspraak. Bij de aanleg van een fietspad op de Fruithoflaan willen de bewoners zeker gehoord worden. Het districtscollege neemt voorlopig geen duidelijk standpunt in : er mag geen groen sneuvelen, er mag geen rijstrook sneuvelen, er mogen geen parkeerplaatsen sneuvelen. Dat kan dus gewoon weg niet : men zal keuzes moeten maken. Ofwel maakt de BAM de keuzes voor ons. En dan hou ik mijn hart vast.

Als de BAM het fietspad aanlegt, zou dit in theorie om kosten van de BAM moeten gebeuren. De belangrijkste werken uit het Masterplan gingen immers gefinancierd worden met de toekomstige opbrengst van de tol voor de nieuwe Oosterweelverbinding. Maar ook dat lijkt nu niet meer zo zeker. Districtsvoorzitter Peter Raats kon hier nog geen duidelijk antwoord op geven. Wellicht moeten stad en district toch alles zelf ophoesten. Wat dan nog de meerwaarde is van de bemoeienis van de BAM, is dan geheel onduidelijk.

maandag 26 mei 2008

De Waldorf en Statler van de Vlaamse politiek




Chagrijnig Rechts steunt Centrum Rechts



Jean -Marie Dedecker en Bart De Wever kwamen dit weekend woorden tekort om het “70 punten - plan” van Annemie Turtelboom, migratieminister van de VLD af te schieten. Volgens De Wever roert Turtelboom de tamtam met haar criteria, volgens Dedecker is haar nota van het niveau van een kleuterklas. Daarmee laten beide heren zich van hun zwartste kant zien. In feite wensen zij totaal geen regularisatie en zouden ze liefst alle mensen zonder papieren meteen op het vliegtuig zetten. Zij aanvaarden enkel economische criteria en dan liefst voor nieuwe migranten. Humanitaire criteria kunnen hen gestolen worden. Dat is de nieuwe definitie van wat politiek correct moet heten in het nieuwe Vlaanderen.

Hoe hard ze ook roepen : ze kunnen in feite niet verhelen dat ze zeer dicht staan bij het standpunt van minister Turtelboom. Een schoolvoorbeeld van de pot die de ketel verwijt dat ie zwart ziet.
Want de “Punten-Nota” van minister Turtelboom is een bedrieglijk schijn- maneuver dat totaal haaks staat op de beloofde regularisatie van mensen zonder papieren die hier al lang verblijven en die geïntegreerd zijn in onze samenleving. Turtelboom ontneemt deze mensen het laatste beetje hoop. Ze legt immers onhaalbare voorwaarden op. Men moet aan de hand van officiële documenten kunnen bewijzen dat men al vijf jaar in België verblijft en men moet twee jaar legaal in ons land verblijven. Daarmee worden veel mensen zonder papieren de facto uitgesloten. Hetzelfde geldt voor het tewerkstellingscriterium. Mensen zonder papieren mogen niet werken. Dat is zelfs strafbaar. Als ze het doen, is het dus in het zwart. Maar om geregulariseerd te worden moeten ze in het wit gewerkt hebben. De hypocrisie ten top. En zo doorzichtig. Turtelboom legt de lat zo hoog dat de meeste mensen zonder papieren er onmogelijk over geraken.

Turtelboom spreekt over lokale verankering, maar in de praktijk is er voor haar maar één criterium : de behoeften van onze eigen economie. In feite is er voor haar maar één doorslaggevend argument: wie kan er helpen om de vacatures voor onze knelpuntenberoepen in te vullen?

Op welke wijze verder zal beslist worden over taalkennis en sociaal-cultureel engagement is compleet onduidelijk. Wat is goede taalkennis, wat is basiskennis? Wat is een zwakke sociale verankering, wat een sterke? Hoeveel Belgen zouden voor deze testen slagen?

Als klap op de vuurpijl wil de minister de burgmeesters voor haar kar spannen. Turtelboom speelt de joker of moeten we zeggen de “zwarte piet” door aan de burgemeesters. Zij mogen de weegschaal doen overhellen : met tien goede punten of tien slechte punten. De burgemeester als wrakende engel aan de poort van het paradijs. De burgemeester als stoplap, als zondebok, als excuustruus.
Denkt de minister nu echt dat burgemeesters die het echt willen opnemen voor het welzijn van alle mensen die op hun grondgebied verblijven, dit vergiftigd geschenk in dank zullen aannemen? Dat burgemeesters medeplichtig willen worden, zullen collaboreren aan een dergelijke onmenselijke uitwijzingsmachine? Recht geaarde burgervaders en -moeders laten, zich voor dit soort laffe politieke spelletjes niet misbruiken.

Dedecker en De Wever verspreiden intussen hun boodschap van zurig ressentiment. De bittere schaduwen van Open VLD en CD&V die hun doelpartijen gegijzeld houden. Voor hen staat het uitwijsbeleid van Turtelboom nog altijd gelijk met een pamperbeleid. Annemie is de willoze marionet van de franstaligen. Joëlle en Laurette trekken aan de touwtjes. De heren zijn onverbiddelijk in hun oordeel : Annemie is een watje. Annemie is een softie, ze vertoont nog restjes van menselijkheid en mededogen. Net als de franstaligen wil ze eigenlijk de grenzen radicaal open gooien en alle vreemdelingen ons land binnen loodsen…

Eigenlijk te gek voor woorden. Maar ze komen er toch weg mee. Hun kritiek wordt als evangelie onthaald. Dedecker zweert bij het puntensysteem van Canada of Australië. Maar in die puntenstystemen wordt wel degelijk ook rekening gehouden met werkbereidheid, familie, aanpassingsmogelijkheden. Bovendien gaat het hier over immigratieregels, niet over de regularisatie van asielzoekers of mensen zonder papieren.

In feite gaan Dedecker en De Wever veel verder dan wat in democratische landen als normen gangbaar is. In feite zijn zij niet bezig met de bestrijding van het 70 punten-plan van Turtelboom. Zij zijn bezig met de uitvoering van het 70 – puntenplan van Dewinter. Misschien moeten we de punten 29, 31, 33, 36, 37 en vooral 38 van het hoofdstuk immigratiestop van het 70punten plan (“Immigratie : de oplossingen – 70 voorstellen ter oplossing van het vreemdelingenprobleem”) er nog maar eens op nalezen.

Maar in feite bewijzen de twee brommende heren, de Waldorf en Statler van de Vlaamse politiek, Annemie een grote dienst. Zij tonen het groteske aan van het beleid dat zij in de steigers zet. Zij geven de grenzen aan. De grenzen van wat balorig rechts vandaag politiek correct vindt, maar de meeste weldenkende burgers toch nog altijd als politiek niet correct beschouwen. Annemie kan vandaag het verschil maken. Door misschien toch even te luisteren naar sommige franstalige collega’s in de regering, door werk te maken van een “Belgisch compromis”. Waarbij “Belgisch” staat voor “gezond verstand”, “verdraagzaamheid”, “wederzijds begrip”… Met als doel zo snel mogelijk de vele mensen zonder papieren die zich willen integreren, op te nemen in onze samenleving én onze economie.

vrijdag 23 mei 2008

GSM : risico voor zwangere vrouwen


Vrouwen die regelmatig gsm'n lopen meer risico om een kind te baren met gedragsstoornissen. Dat blijkt uit een grootschalige studie op maar liefst 13.000 kinderen, uitgevoerd door de universiteiten van Los Angeles en Aarhus (Denemarken). De moeders van de kinderen werden ondervraagd over het gsm-gebruik tijdens de zwangerschap. De kinderen werden na de geboorte gevolgd tot ze zeven jaar werden. Vormen van hyperactiviteit of andere emotionele problemen werden in kaart gebracht. Daarnaast werd bijgehouden welke kinderen ook zelf regelmatig een gsm gebruikten voor de leeftijd van zeven jaar.

Het onderzoek dateert van eind de jaren '90. Toen was het gsm-gebruik nog niet algemeen. De helft van de vrouwen belde bijna nooit met een gsm. De vrouwen die wel regelmatig belden met een gsm liepen 54% meer risico op het krijgen van een kind met gedragsstoornissen. Effecten konden vastgesteld worden vanaf drie keer bellen per dag. Als de kinderen zelf ook regelmatig de gsm gebruikten, liep het risico op tot 80%.


http://www.independent.co.uk/life-style/health-and-wellbeing/health-news/warning-using-a-mobile-phone-while-pregnant-can-seriously-damage-your-baby-830352.html

woensdag 21 mei 2008

Meest sexy burgemeester - minst leefbare stad

Rankings kunnen bedrieglijk zijn. Of misschien toch ook een deel waarheid bevatten. Wie zal het zeggen? Volgens het Antwerpse communicatiebureau Brandhome Is Antwerpen de meest trendy en modieuze stad van Vlaanderen en Patrick Janssens de meest sexy burgemeester. Maar volgens een geleerde studie van de UCL bengelt Antwerpen in een vergelijkend onderzoek naar de leefkwaliteit in gemeenten, helemaal onderaan. Over beide hitparades valt veel te zeggen. Ook over het feit dat men mordicus erelijsten wil opmaken en dat men die steevast kwijt raakt in de pers. De pers rangschikt zo graag, deelt zo graag goede, en liever nog slechte punten uit. Niet gestoord door veel zin voor nuance. Is de meest besproken burgemeester ook de slechtste burgemeester van Vlaanderen? Herinner u de ranking van het Nieuwsblad in 2006. De kiezer vond van niet. En dat is nu een kwotering die echt meetelt.
Volgens de onderzoekers van de UCL scoort Antwerpen dus slecht op sociaal-economisch vlak, op vlak van huisvesting, milieu en (iets minder) op vlak van dienstverlening. Bedroevend resultaat dus. Ware het niet dat alle grote steden slecht scoren. Wat toch halvelings het vermoeden doet rijzen dat er iets mis is met de meetmethode. Misschien kunnen we hte toch beter houden op de Stadsmonitor waar dezelfde relaties met meer zin voor schakeringen worden beschreven.

Toch valt er misschien toch één voorzichtige conclusie te rapen uit de nieuwe rankings. Antwerpen weet zich goed te verkopen met haar A-campagne. Tien op tien voor city marketing. Maar de kwaliteit van leven in die stad van A stijgt niet noodzakelijk navenant. Armoede, sociale uitsluiting, te kort aan groene ruimte, veel auto's in de binnenstad, te weinig echte inspraak-kansen. Om maar enkele factoren te noemen. Het zou toch ergens kunnen steek houden.

Maar laat ons niet in de val trappen van de rankings.
Antwerpenaars zijn mans en vrouws genoeg om zelf een oordeel te vellen over de PR die over hen heen rolt. En zij weten zelf het best of het echt goed leven is in die mooie stad, voor iedereen.

zondag 20 april 2008

Roetdeeltjes zorgen voor opwarming


De bijdrage van roet aan het broeikaseffect is driemaal groter dan tot nu toe werd gedacht. Roet is na CO2 de belangrijkste oorzaak van de opwarming van de aarde. Zo blijkt uit onderzoek van Veerabhadran Ramanathan en Greg Carmichael, verschenen in het tijdschrift Nature Geoscience (http://www.nature.com/ngeo/journal/v1/n4/fig_tab/ngeo156_F2.html).

Aërosolen zoals roet absorberen inkomend zonlicht of kaatsen het juist terug. Ze kunnen zowel voor opwarming als voor afkoeling zorgen. Hun werking is erg afhankelijk van de hoogte waarop ze zich bevinden. Maar het hangt ook sterk af van het soort van deeltjes. Aërosolen (non-BC) zoals sulfaten of nitraten dragen sterk bij tot het effect van 'global dimming' (vermindering van licht) : ze zorgen netto voor afkoeling aan het aardoppervlak. Maar zwarte roetdeeltjes (BC = 'black carbon') hebben netto een opwarmend effect. Ze zorgen voor een opwarming van de atmosfeer, en een afkoeling aan het aardoppervlak, maar het netto effect blijft positief : ze doen dienst als broeikasgas. En het gaat om massa's roet : veroorzaakt door duizenden kookvuren op hout en mest, vooral in Azië, maar ook door de verbranding van dieselmotoren in westerse landen.

In feite zo zeggen de auteurs van het artikel, is dit goed nieuws : roet terugdringen is veel makkelijker dan C02 terugdringen. Als zwart roet officieel erkend wordt als brooeikasgas, kan dat ook belangrijke economische effecten hebben.
De strijd tegen fijne roetdeeltjes en tegen de opwarming van de aarde, wordt dan één en dezelfde strijd.

Maar je kan de zaken ook anders voorstellen. Stofdeeltjes in de lucht, en meer bepaald aërosolen als sulfaten en nitraten kaatsen zonlicht terug en hebben netto een afkoelend effect. In het tijdschrift "Der Spiegel" repte men zich dus om opnieuw open deuren in te trappen : de opwarming van de aarde in Europa wordt veroorzaakt door het proper maken van onze lucht, zo houdt men de lezer voor. Te kort door de bocht, zo blijkt dus als je het totale plaatje bekijkt. Natuurlijk blijft het zo dat meer sulfaten in de lucht zorgen voor een lagere temperatuur. Maar de negatieve gezondheidseffecten van dit soort smog zijn genoegzaam bekend. We willen liefst niet kiezen tussen de pest en de cholera, tussen smog en broeikas.

Laat ons zoeken naar dubbele winsten.
Het echte doemdenken (roet zorgt voor extra opwarming) kan dan misschien leiden tot extra soelaas : de bestrijding van roetvervuiling levert een dubbel dividend op...

zondag 30 maart 2008

Cogels Osylei : het lange wachten



Op de laatste districtsraad van 20 maart interpelleerde districtsraadslid Johan Malcorps schepen Luc Thiessen en voorzitter Peter Raats over het uitblijven van een oplossing voor de overlast op de Cogels Osylei.

De bewoners van de Cogels Osylei blijven actie voeren. Met plakkaten ‘Mooi en Meedogenloos’. Want de situatie in hun straat is onhoudbaar. Ondanks beloftes van De Lijn rijden er nu 7 buslijnen dag en nacht (+ verkeer naar de stelplaatsen), ook streekbussen. Dit zou neerkomen op een 700-tal bus- en trambewegingen per dag.

De gemeenteraad besliste ooit dat de Cogels Osylei een hoofdcorridor moest zijn voor het openbaar vervoer. De Lijn belooft al vele jaren de straat aan te pakken (het grootste deel van de heraanleg zouden zij moeten betalen). Maar blijkbaar is dat geen prioriteit voor De Heer De Kesel van de Lijn Antwerpen of voor minister Van Brempt.

Door de slechte staat van het wegdek geeft dit scheuren in de huizen. Nog belangrijker is dat kinderen worden aangereden. Dergelijke ongevallen worden door de Lijn blijkbaar zonder gevolg geklasseerd.

Het district Berchem heeft het geld niet om de heraanleg te doen. Er zou minstens 1,5 miljoen € nodig zijn, waarschijnlijk veel meer. Maar gezien de Cogels Osylei duidelijk van bovenlokaal belang is als as voor het openbaar vervoer, maar ook als beschermd stadsgezicht, is het logisch dat het district hulp vraagt aan hogere overheden. Erwin Pairon vroeg in de gemeenteraad aan stadsschepen Guy Lauwers of de stad positief kon antwoorden op de vraag van het district Berchem om in de Cogels Osylei bij te springen. Groot was onze verbazing toen Lauwers antwoordde dat hij nog geen vraag ter zake had gekregen van het district. Ook een beetje plat van het stadsbestuur, want ze moeten het probleem onderhand wel kennen. Het buurtcomité voerde een uitgebreide correspondentie met de burgemeester zelf.

Districtsschepen Thiessen zei hierop dat hij de vraag wel degelijk had voorgelegd tijdens de Raad van Overleg met de stad over de verdeling van de middelen van het Districtsfonds (extra middelen die de stad ter beschikking wil stellen voor openbare werken in de districten). Hij pleitte daarbij voor meer middelen voor trekkingsrechten voor de heraanleg van straten die een bijzondere bescherming genieten. Maar het antwoord van de stad was klink en klaar NEE. De gelden van het Districtsfonds worden voorbehouden voor de aanleg van fietspaden. Overigens een heel raar antwoord : want op de Cogels Osylei is het nu zeker niet veilig om te fietsen naast het tramspoor. Dus alleen al omwille van de veiligheid van de fietsers zou een aanpak van de straat wenselijk zijn.
Vanuit Groen! zullen we de vraag opnieuw voorleggen aan stadsschepen Lauwers. Zo gemakkelijk kunnen ze hun verantwoordelijkheid niet wegschuiven.

Minister Van Mechelen (bevoegd voor monumentenzorg in de Vlaamse regering) legde wel tal van mooie verklaringen af aan de buurtbewoners, maar komt voorlopig ook niet over de brug. De stad heeft nog geen uitnodiging van hem gekregen om over het dossier te overleggen. We zullen de minister in het parlement hier graag aan herinneren.

Met de Lijn is er een akkoord dat ze hun deel van de kosten van de heraanleg van de Cogels Osylei (als die er ooit komt) zullen betalen. Maar over de busbewegingen zelf is er geen enkel akkoord.

Verder moet er overlegd worden met het district Antwerpen over de afstemming van de wijkcirculatieplannen. Districtsvoorzitter Raats kon ons ook hier weinig hoop bieden. Hij wil het wijkcirculatieplan voor heel Zurenborg eerst grondig herbekijken. Omdat er twee nieuwe feiten zijn : de aanleg van de Groene Singel en de inplanting van een nieuwe wijk, Nieuw Zurenborg.

Wat zal er dan wel gebeuren? Er wordt gewacht.
Er wordt gewacht op de meesterproef van de stadsbouwmeester, en een wedstrijd om het beruchte rondpunt in het midden van de Cogels Osylei nieuw te ontwerpen. Er wordt gewacht op de stad. En op minister Van Mechelen. OP de Lijn. En op een nieuw wijkcirculatieplan.

Men kan nog lang wachten. Groen! vraagt dat men stopt met treuzelen, rond de tafel gaat zitten en een oplossing uitwerkt. Eventueel een tijdelijke oplossing als er nog te veel onzekerheden in het spel zijn. Maar alles gewoon laten aanslepen, is voor ons geen optie.

Vanuit de oppositie doen we intussen wat we kunnen.